Klant ervaringen
Op deze pagina delen we verschillende ervaringen van klanten met DSDR therapie en de resultaten hiervan. Zo kunt u ook een inzicht krijgen van hoe klanten de DSDR behandeling ervaren en wat de resultaten hiervan zijn.
Lou
Onze hond Lou (mix Herder/Podenco ibicenco) is toen ze 3 maanden was vanuit een opvang op Ibiza naar Nederland gevlogen. Ze is heel sociaal opgegroeid en is ontzettend lief. Nadat ze enkele weken bij ons in Nederland was, kwamen we erachter dat ze verschrikkelijke angst voor autorijden had. Voorheen dachten we dat dit wel over zou gaan door middel van zelf trainen, maar helaas. Na een cursus te hebben gevolgd bij een gedragstherapeut zijn we toch verder gaan zoeken. Tijdens mijn opleiding aan de Martin Gaus academie leerde ik iemand kennen die mij vertelde over DSDR-therapie. Eenmaal contact te hebben gehad met Ninette (oprichter van deze therapie) zijn we in contact gekomen met Manuela. Hier ging een wereld voor ons open. Ze heeft ons ontzettend veel geleerd en de therapie was echt een uitkomst. Lou is van hevig kwijlen en wijd open gesperde ogen naar een wat rustiger hondje gegaan. De trilplaatjes (bevestigd op haar flanken) zorgen duidelijk voor rust bij Lou.
Ik ervaarde behoorlijk wat spanning voorafgaand aan de sessie en tijdens de sessie. Dit reflecteert direct op je hond en Manuela heeft mij hier uitstekend bij geholpen waardoor Lou duidelijk ook rustiger werd. De training is hierdoor niet alleen voor je hond een handvat, maar ook voor jezelf. Je leert je hond beter kennen door gedrag en observatie. Belangrijk hierbij is ook om te blijven oefenen buiten de sessie om.
Lou zal autorijden nooit echt leuk gaan vinden vermoeden we, maar door deze therapie zijn we flinke stappen vooruit gegaan en stapt ze nu wel makkelijker en minder stressvol de auto in.
Rookie
Rookie is aangevallen en gebeten toen hij nog een pup was van 6 maanden. Daarna was hij erg angstig en zat niet goed in z’n vel, hij heeft een trauma opgelopen bij de dierenarts door dit alles. Hij was bang als hij andere honden tegen kwam ook de plek waar het gebeurde was niet fijn.
Iedere sessie gingen we een stapje verder, we begonnen in huis, dan op straat en dan richting de dierenarts. Er werd goed gekeken wat Rookie aan kon. Na de sessies zag je Rookie steeds meer ontspannen en vrijer worden.
Manuela voelt de hond goed aan. Ze zegt duidelijk wat ze doet en waarom ze dat doet. Ze geeft goede tips om verder te komen met de hond.
Nu na de therapie is hij minder onzeker en weer nieuwsgierig naar nieuwe situaties en sommige honden. Hij zit lekker in z’n vel dat merk je aan alles.
Hij is opgewekt en weer vrolijk.
We hebben veel aan de therapie gehad. Zeker iets om aan te bevelen .
Joeki
Joeki is een Friese Stabij van bijna 3 jaar oud. Voor ons is het de eerste hond. Dat is een extra uitdaging gebleken, vanwege het jachtinstinct en extreme geluidsgevoeligheid van dit ras. Ook blijkt Joeki snel angsten op te bouwen. Ze is vooral bang van auto's, wat leidt tot trekken en blaffen naar verkeer tijdens het wandelen. Hiervoor hebben we de hulp van Manuela gevraagd met haar DSDR-therapie. De negatieve spiraal waarin we beland waren, kon hiermee gelukkig doorbroken worden.
De eerste DSDR-sessie was vooral wennen en is gestart in de woning en de tuin. Naast het gebruik van de trilapparaatjes is vooral ook de omgang met Joeki heel belangrijk. Het bewaren van rust, korte wandelingen op bekend terrein, veel laten snuffelen en begeleiden. Langzaam breiden we de wandelingen tijdens de sessies met Manuela uit. Als de buzzers worden geactiveerd kan Joeki snel de spanning laten afvloeien. We zijn er nog niet, maar er is hele goede vooruitgang te zien. Ook buiten de sessies gaan we inmiddels weer met plezier met Joeki op pad.
Sjors
Dit is Sjors, heidewachtel, 6 jaar.
Als pup, in zijn eerste levensjaar heeft hij 3 keer kiezelstenen gegeten, 3 operaties gehad. Dat was heftig voor hem, vooral de 2 keer, dat was 6 weken na de eerste keer.
Sjors wilde niet meer mee gaan wandelen. Als we de poort uitkwamen wilde hij niet meer rechtsaf, daarna ook niet meer linksaf. Hij was bang voor allerlei harde geluiden op straat, oa bouwgeluiden. Ook vuurwerk en onweer deden mee.
Zo zijn wij bij Manuela terechtgekomen, op advies van de dierenarts.
We zijn begonnen met de training, de hond de juiste begeleiding geven was een van de adviezen, en stap voor stap ging dat beter. We konden weer op pad.
Daarnaast zijn we gestart met DSDR therapie. Vooral ook voor alle geluiden waar Sjors heel sterk op reageerde.
We hebben op straat geoefend en vuurwerktraining gedaan, en dat lukte vrij goed. Hij reageert nog op de echte, harde klappen, maar ja ook een hond mag schrikken, als deze maar weer snel hersteld.
Ik heb veel tips/handvaten gekregen, om zijn aandacht te krijgen en dan vasthouden tijdens het wandelen als je een andere hond tegenkomt, en hem rustiger krijgen in stressmomenten.
Op dit moment zijn we bezig met “piepjes”, waar Sjors op reageert, dat wil zeggen, dat Sjors de deuren open springt en naar boven vlucht (een veilige plek). Aangezien er bijna overal piepjes in zitten (wasmachine, magnetron, noem maar op) is dit de volgende uitdaging.
Kobus
Onze Kobus, een kruising tussen kooiker, border collie en Friese stabij is een zeer energieke jonge hond, nu zo’n kleine 20 maanden oud.
Omdat we ervan uit gingen, dat hij zijn energie toch ergens kwijt moest, zijn we er veel mee gaan spelen, ballen gooien, sjouwen en wandelen.
Het leek er op, dat zijn energie niet te temmen was en hij bleef erg druk.
Wat wij van Manuela hebben geleerd is, dat veel bewegen bij deze hond juist averechts werkte en leidde tot overprikkeling.
We zijn met hem het DSDR traject ingegaan waarbij hij spanning laat afvloeien en bewust rustmomenten worden ingebouwd.
Momenten voor een rustgevende activiteit, zoals brokjes verstoppen die gezocht moeten worden, brokjes verstoppen in een snuffelmat, of een likmat geven. In zo’n snuffelopdracht raakt hij zijn energie ook kwijt en gaat hij er vanzelf toe over om te gaan liggen.
Ook blijkt, dat hij kalmeert van rustgevende muziek.
Kobus had ook erg veel last van verlatingsangst als hij alleen werd achter gelaten.
Een aantal EMDR-sessies heeft duidelijk verbetering gebracht. Verlatingsangst is niet zo meer aan de orde.
Het wandelen voorbij een school gaat nu ook goed.
Tjalfie
Tjalfie is een reddingshond en een therapiehond dus die gaat een paar keer week mee in de auto. Maar op een gegeven moment raakte hij steeds meer in de stress, hijgen kwijlen, grote ogen. We zijn een langere periode met de camper op vakantie geweest en hij is toen een paar weken ziek geweest. Ik vermoed dat hij dat gevoel gekoppeld heeft aan het auto rijden.
Daarom zijn we op zoek gegaan naar een mogelijke oplossing, zodoende kwamen we terecht bij DSDR therapie. We zijn met de camper naar de DSDR therapeut gereden en daar hebben we een week gestaan zodat hij in die week 3 sessies kon hebben.
We zijn begonnen met rond de camper te lopen om te kijken of hij ergens op reageerde, dan een keer een deur open en dicht doen en dan de camper in zodat hij daar ook weer kon ontspannen dmv de buzzers. Dan de camper gestart en zo steeds kijken wanneer er spanning op kwam zodat we deze konden laten afvloeien voor we de volgende stap namen.
Rust is een essentieel onderdeel van de therapie dus die kreeg hij na de sessie. Na 3 sessies terug naar huis, een rit van 3 uur, dat was voor nu te lang dus zijn we onderweg een paar keer gestopt om even te ontspannen.
Gelukkig kan hij een paar maanden later die lange ritten weer wel aan!
