DSDR behandelingen

Lou is een hond die uit Ibiza komt, ze raakte in de stress van auto rijden. Later werd ze misselijk in de auto, overgeven, met pilletjes ging het wat beter, maar ook kwijlen, oren plat enz. 

Lou was in huis heel relaxed, je zag daar weinig spanning, behalve op het moment dat de autosleutels werden gepakt, dan zag je haar spanning opbouwen, dit gelijk aangepakt met DSDR zodat de spanning kon zakken.

Zo zie je maar, je denkt dat het auto rijden een probleem is maar het start al veel eerder.

We zijn een rondje buiten gaan wandelen om te zien hoe haar gedrag buiten was. Uiteindelijk richting de auto gelopen en dan zag je de spanning opnieuw opbouwen. Dit aangepakt met behulp van de buzzers en afstand nemen zodat Lou kon ontspannen en ze zichzelf kon kalmeren dmv een likmat. Op het openen van de kofferbak reageerde Lou nog heftiger dan op het openen van de autodeuren. Aan het einde van de 1e sessie kwam ze voertjes bij mij aanpakken terwijl ik in de auto zat. Lou is 3 dagen na de behandeling echt moe geweest en aanhankelijker.

De volgende keer hadden we de achterbank wat breder gemaakt met haar mand zodat ze daar gemakkelijker zou kunnen liggen. We zijn weer vooraan begonnen met kleine stapjes, het lukte om ze in de auto te krijgen. In haar mand hebben we een likmat gegeven en ze ontspande helemaal. Na de sessie nog even lekker brokjes snuffelen. 

Bij de derde sessie hebben we zelfs een heel klein stukje kunnen rijden. Ook over drempels waar ze normaal heftig op reageerde deed ze dat nu niet. Als ze na een tijdje uit de auto mag wil ze er heel snel uitspringen, aan de eigenaars uitgelegd dat ze haar dan beter even kunnen begeleiden door haar tuig vast te pakken en dan haar eruit helpen.

Helaas blijft het in de auto gaan toch een dingetje voor haar. Daarom zijn we verder gegaan met de auto van haar moeder, deze is van achter wat ruimer en daar gaat Lou gemakkelijker in. De laatste 2 sessies hebben we gecombineerd met een ritje naar de dierenarts omdat ze een beschadiging op haar oog had, gelukkig heeft ze bij de dierenarts geen problemen.

Ook deze eigenaren hebben geweldig hun best gedaan om het voor de hond zo aangenaam mogelijk te maken. Ze hebben de tips en adviezen goed opgevolgd. 

Rookie is gestart met het traject toen hij 9 maanden was. Een paar maanden eerder was hij aangevallen door een andere hond, daardoor had hij bijtwonden en moest hij bij de dierenarts gehecht worden. Daar had hij een trauma van overgehouden.

Toen ik de eerste keer bij Rookie binnen kwam was deze erg angstig, hij reageerde heftig op mijn bewegingen. Ik ben begonnen met de buzzers op de grond te leggen zodat Rookie er tussen door kon lopen en ik de buzzers kon activeren. In het begin reageerde hij al als ik maar iets bewoog, na een tijdje kon ik door de kamer lopen zonder dat hij spanning op bouwde. In het begin draaide hij ook veel rondjes, aan het einde van de sessie deed hij dat bijna niet meer.

Tijdens het DSDR traject is rust heel belangrijk, er wordt dan ook geadviseerd om voorlopig te stoppen met ballengooien ook al is dit positieve stress. We hebben een relaxt lichaam en brein nodig. 

De volgende sessie hebben we allerlei geluiden gemaakt in huis, het is namelijk belangrijk dat de basisspanning laag is voordat we prikkels gaan toevoegen. Daarna zijn we buiten gaan wandelen naar de plaats waar Rookie aangevallen was. Met behulp van de eigenaresse en de buzzers kon ze Rookie daar mooi voorbij leiden. Dat nog een paar keer herhaald en een likmat op die plaats gegeven. 

De volgende sessie zijn we richting de dierenarts gelopen, je zag de lichaamshouding van Rookie veranderen als we dichter bij kwamen. Hij heeft buiten mogen snuffelen, daar hebben we nog wat brokjes gestrooid en zijn we weer weg gegaan. De keer daarna zijn we de dierenarts langs een andere weg gaan benaderen en dan liep Rookie gewoon door. Deze keer gingen we een stapje verder en zijn we naar binnen gegaan, in de wachtkamer hebben we wat lekkers gegeven.

Zo zijn we steeds in hele kleine stapjes verder gegaan. Uiteindelijk stond hij weer op de tafel bij de dierenarts en kon de assistente hem aanraken zonder dat hij in paniek was. Rookie ging zelfs wat lekkers halen bij een andere assistente.

Wat een vooruitgang!!! Dit mede dankzij de eigenaresse die alle tips en adviezen goed opvolgde want zonder die medewerking kom je niet zo ver. 

Joeki kwam bij mij omdat ze heel fel reageerde op auto's, zoals uitvallen aan de riem en heel erg blaffen. Joeki is hun eerste hondje en ze willen graag alles goed doen. 

Tegen de eigenaars gezegd dat ze zichzelf niets kwalijk moeten nemen want dat je niet overal wat aan kan doen. Ze zoeken naar oorzaken. Aangegeven dat dit niet nu niet meer van belang is we gaan behandelen wat we op dit moment zien.

We zijn in huis gestart met allerlei geluiden van buiten te laten horen, eerst heel zacht en dan steeds harder, als er spanning ontstond dan deze met behulp van de buzzers af laten vloeien.

Na de sessie was Joeki de eerste dagen onrustiger. Sommige honden zijn juist meer vermoeid, dieper slapen, liggen op andere plaatsen te slapen, zijn meer aanhankelijker of rusteloos, reactiever, alles is mogelijk.

Dan zijn we op een rustig terrein gaan trainen, zodat we een setup konden maken voor een sessie. Er stond een auto op het terrein, deze lieten we eerst helemaal stil staan zonder draaiende motor, daarna gestart en de volgende stap was langzaam gaan rijden. Dan keek ik naar de hond en zette ik de DSDR in, tegelijker tijd gaf ik de geleider advies hoe de hond te begeleiden. Ook deden we oefeningen tussendoor om het werkgeheugen nog meer te belasten. en natuurlijk de ontspanningsoefeningen zoals een likmat, snuffelmat of een denkspelletje.

Na een aantal sessies kan ze steeds dichter langs auto's lopen, Joeki loopt heel mooi met de eigenaresse mee en checkt regelmatig in. Er is al zoveel vooruitgang te zien. Vaak zie je dat het niet 1 stijgende lijn omhoog gaat maar gaat het op en neer. 

Voor Sjors waren heel veel geluiden angstaanjagend zoals bouwgeluiden, luchtballonnen, onverwachte knallen, geluid op TV. Hij maakte in huis dan een deur open en ging boven liggen, ook verstarde hij.

Eerst aan de geleider uitgelegd wat de DSDR inhoud en wat we gingen doen. Dan heb ik de buzzers geïntroduceerd. Sjors schud heel veel en vaak spanning af, zelfs zo hard dat de buzzers uit de tasjes vlogen, daarom de tasjes wat aangepast. 

We zijn op straat begonnen en dat kwam goed uit want toevallig waren daar bouwvakkers bezig. Op het moment dat hij spanning opbouwde heb ik de buzzers geactiveerd om de spanning te laten af vloeien en dan weer ontspanning opzoeken dmv brokjes strooien.

Na de eerste sessie kreeg ik het bericht dat de hond een keer beneden was blijven liggen. Dat was al een hele mooie stap.

Dan zijn we verder gegaan met een geluidsbox met verschillende soorten geluiden. Op een gegeven moment kreeg ik een bericht, tijdens het wandelen waren ze een oprit aan het bestraten, dus gooien met stenen, hij keek een keer en liep door. Alweer een mooie stap.

We zijn in een sessie met echt vuurwerk aan de gang gegaan, dan kijk ik of ze reageren op de geur, de lichtflitsen, de gillende geluiden of de knallen. 

Als iets weer goed of beter gaat vergeet je dat snel, er wordt vaak benoemd wat er niet goed gaat. Maar je kan blij zijn met hele kleine stapjes. Om dat in te laten zien heb ik de klant geappt met de vraag: kan jij eens benoemen wat er tot nu toe positief veranderd is. Ik heb tot nu toe het volgende, Sjors slaapt niet altijd meer boven, reageert soms niet op het vuurwerk bij de sporthal of assortimentstuin, reageert minder op geluiden op de tv, lopen gaat soms een stuk rustiger, tijdens autorijden raakt Sjors niet in de stress.

Haar antwoord: En Ik/wij krijgen gemakkelijker en meer zijn aandacht. Als er bezoek komt, is hij niet rustig maar kalmeert wel sneller. Dus al met al kleine stapjes vooruit.

De honden zijn vaak uitgeput na een sessie ook al lijkt het dat we niets doen.

Kobus kwam bij mij terecht omdat hij op straat vooral andere honden en kinderen spannend vond, ze wonen in de buurt van een school dus dat is niet zo handig, en omdat alleen thuis blijven niet zo lekker ging. 

Toen ik bij Kobus binnen kwam was hij heel druk, hij klemde je met 2 poten vast of sprong tegen je op, dit was zijn manier van omgaan met stress. Als je hem aankeek stond hij ook gelijk aan. De introductie van de buzzers ging goed, als ik deze activeerde zag je hem rustiger worden, zijn ogen werden zachter. 

We zijn begonnen met het vertrek ritueel door te nemen, je zag dat Kobus al reageerde bij het aandoen van de schoenen. Zo hebben we alle stappen door genomen en tussendoor lekker ontspannen met bv een likmat.

Tijdens een andere sessie zijn we buiten op straat gaan lopen, in de buurt van de school, we begonnen op afstand, dan keek ik wanneer er spanning begon en zorgde dat hij zijn spanning weer snel kon laten afvloeien dmv DSDR. 

Als een hond reageert op andere honden beginnen we daarbij ook met kleine stapjes door middel van een geluidsbox met blaffende honden en nephonden om te zorgen dat de begeleider weet hoe hij of zij de hond het beste kan begeleiden. 

Sjors kan nu op straat lopen zonder dat hij overal op reageert.

Joopie kwam bij mij terecht vanwege bepaalde angsten zoals bij de dierenarts naar binnen gaan en knallen. Normaal gesproken zie je zo'n hond niet zo snel omdat deze bevroor na een reactie, hij ging dan zitten of liggen en wilde niet meer verder lopen. 

Aan de eigenaresse de lichaamstaal van de hond uitgelegd zodat ze de hond beter kon begrijpen. Toen zij minder focus op de hond had zag je bij de hond direct ander gedrag. 

De eerste sessie zijn we begonnen met de geluidsbox, je zag de hond spanning opbouwen, ik heb de buzzers aangezet zodat dmv DSDR de spanning weer weg vloeide. Als je iets behandeld kan dit ook door werken bij andere gedragingen. Na de eerste sessie had ze het idee dat de hond wat relaxter was. 

Bij de volgende sessie zijn we richting de dierenarts gelopen en daar buiten wat brokjes gestrooid. Het zijn kleine stapjes die we nemen en daarbij goed kijkend wat de hond aan kan. 

De volgende keer dat we naar de dierenarts gingen liep Joopie zo mee naar binnen, de wachtkamer in. Daar een likmat gegeven voor de ontspanning en hem op de weegschaal gezet. De dierenarts assistente zei nog dat hij de vorige keer buiten voor de deur bleef liggen en echt niet mee naar binnen wilde, dus een mooie stap vooruit.

Bodi wilde ineens niet meer de keuken in lopen, enge vloer? Waarschijnlijk is daar iets gebeurd waarvan hij was geschrokken.

Ik heb bij hem de buzzers aan gedaan en dan zijn we richting de keuken gelopen, zodra dat ik spanning op zag komen heb ik de buzzers geactiveerd. Na een paar keer heen en terug te zijn gelopen liep hij de keuken mee in. Daar meteen iets lekkers gegeven.

Het is van belang dat je het in de keuken lopen blijft herhalen met een positieve associatie zodat hij dit opnieuw op een positieve manier kan opslaan.